Psychologia ogólna, psychologia rozwojowa, psychologia związków, rodziny, psychologia i rzeczywistość, zaburzenia psychiczne

UnikajÂące zaburzenie osobowoÂści jest jednym z kilku zaburzeĂą osobowoÂści wymienionych w najnowszym wydaniu standardowego podrĂŞcznika do zaburzeĂą psychicznych Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, znany rĂłwnieÂż jako DSM-IV-TR. Charakteryzuje siĂŞ wyraÂźnym unikaniu obu sytuacjach spoÂłecznych i bliskich relacji interpersonalnych z powodu nadmiernej obawy przed odrzuceniem przez innych. Osoby z tym zaburzeniem wykazujÂą uczucia nieadekwatnoÂści, niskie poczucie wÂłasnej wartoÂści, i nieufnoÂści wobec innych.
Opis

Ludzie, którzy s¹ z rozpoznaniem zaburzeù osobowoœci unikowej pragnienie bycia w relacji z innymi, ale brakuje im umiejêtnoœci i pewnoœÌ siebie, które s¹ niezbêdne w interakcjach spo³ecznych. W celu zabezpieczenia siê przed przewidywanym krytyki czy kpin, wycofuj¹ siê z innymi ludŸmi. To unikanie interakcji prowadzi do izolacji ich g³êbokiej relacji, i s³u¿y do wzmocnienia ich nerwowoœÌ i nieporadnoœÌ w sytuacjach spo³ecznych.

Zachowanie osób unikaj¹ce zaburzenie osobowoœci charakteryzuje wycofania spo³ecznego, nieœmia³oœÌ, distrustfulness i odleg³oœci emocjonalnej. Ci ludzie wydaj¹ siê byÌ bardzo ostro¿ny, kiedy mówiÌ, a oni przekazaÌ ogólne wra¿enie niezrêcznoœci w ich sposób. WiêkszoœÌ z nich jest bardzo œwiadomym i samokrytyczny o swoich problemach zwi¹zanych z innymi.
Przyczyny i objawy
Przyczyny

Przyczyn¹ unikaj¹ce zaburzenia osobowoœci nie jest wyraŸnie okreœlony i mo¿e zale¿eÌ od ró¿nych czynników spo³ecznych genetyczne i biologiczne. Unikaj¹ce cechy osobowoœci zwykle pojawiaj¹ siê w dzieciùstwie, z objawami nadmiernej nieœmia³oœci i lêku, gdy dziecko konfrontuje nowych ludzi i sytuacji. Te cechy s¹ rozwojowo odpowiednie emocje dla dzieci, jednak, i nie oznacza to, ¿e wzór unikaj¹ce zaburzenie osobowoœci bêd¹ w doros³ym ¿yciu. Kiedy nieœmia³oœÌ, nieuzasadnione obawy przed odrzuceniem, nadwra¿liwoœÌ na krytykê, a wzorzec spo³ecznego unikania utrzymywaÌ i zacieœniaÌ poprzez dojrzewania i wczesnej doros³oœci, diagnoza unikaj¹ce zaburzenie osobowoœci czêsto jest wskazane.

Wiele osĂłb z rozpoznaniem zaburzeĂą osobowoÂści unikowej miaÂł bolesne wczesnych doÂświadczeĂą przewlekÂłego rodzicielskiej krytyki i odrzucenia. Potrzeba wiĂŞzi z rodzicami odrzucajÂących sprawia unikajÂące czÂłowiek gÂłodny, ale ich relacje stopniowo rozwija siĂŞ tĂŞsknota obronnej skorupy samoobrony przed wielokrotnym rodzicielskich krytyki. OÂśmieszanie lub odrzucenie przez rĂłwieÂśnikĂłw dodatkowo wzmacnia mÂłodego czÂłowieka wzĂłr wycofania spoÂłecznego i przyczynia siĂŞ do ich strachu spoÂłecznego kontaktu.
Objawy

DSM-IV-TR okreÂśla siedem kryteria diagnostyczne unikajÂące zaburzenie osobowoÂści:

    OsĂłb unika dziaÂłalnoÂści zawodowej, ktĂłre wymagajÂą kontaktĂłw interpersonalnych. Rozmowy o pracĂŞ lub Pro projekty mogÂą zostaĂŚ odrzucone, poniewaÂż osoba, wÂłasne postrzeganie jego lub jej umiejĂŞtnoÂści nie pasujÂą do opisu zadania.
    CzÂłowiek jest niechĂŞtny do uczestniczenia w dziaÂłalnoÂści spoÂłecznej bez wyraÂźnego zapewnienia, Âże ​​bĂŞdÂą one przyjmowaĂŚ ed. Osoby z tym zaburzeniem zakÂładaĂŚ inne osoby nie sÂą bezpieczne do zaufania dopĂłki nie zostanie udowodnione inaczej. Inni muszÂą oferowaĂŚ wielokrotne wsparcie i zachĂŞtĂŞ, aby przekonaĂŚ ich do udziaÂłu w spoÂłecznej imprezy.
    Obawy OSOBY wstyd lub wyÂśmiewane w bliskich zwiÂązkach. W rezultacie, ludzie z tym zaburzeniem staĂŚ siĂŞ zbyt czujny na sygnaÂły behawioralne, ktĂłre mogÂą wskazywaĂŚ dezaprobatĂŞ lub odrzucenie. BĂŞdÂą uciekaĂŚ do sytuacji, w ktĂłrych ich zdaniem, Âże inni mogÂą obrĂłciĂŚ siĂŞ przeciwko nim.
    CzÂłowiek jest pochÂłoniĂŞty krytykowane sÂą lub odrzucane. DuÂżo energii psychicznej i fizycznej spĂŞdza rozmyÂślaĂŚ siĂŞ i unikanie sytuacji postrzeganych jako "niebezpieczne".
    Osoba jest hamowana w nieznanych sytuacjach spoÂłecznych z powodu uczucia nieadekwatnoÂści. Niska samoocena podwaÂża ich zaufanie do spotkania i rozmowy z nowymi znajomymi.
    CzÂłowiek chodzi go lub sama jako spoÂłecznie nieudolny. Ta samowola uchybienie to szczegĂłlnie widoczne, gdy czÂłowiek musi uczyniĂŚ kontakty spoÂłeczne z obcymi. Osoby z zaburzeniem osobowoÂści unikowej postrzegajÂą siebie jako nieatrakcyjne lub gorsze od innych.
    Osoba jest niechĂŞtnie podejmujÂą spoÂłeczne zagroÂżenia, aby unikn¹Ì upokorzenia. UnikajÂące ludzi szuka interakcji, ktĂłre obiecujÂą najwiĂŞkszÂą iloœÌ akceptacji, jednoczeÂśnie minimalizujÂąc prawdopodobieĂąstwo wstydu lub odrzucenia. MogÂą pĂłjœÌ do szkoÂły taĂąca, na przykÂład, ale pozostajÂą w jednym rogu rozmawiajÂąc z bliskimi przyjació³mi, a nie dzieje siĂŞ na parkiecie z kimÂś, kogo nie znam dobrze.

Demografia

Unikaj¹ce zaburzenie osobowoœci wydaje siê byÌ tak czêste u mê¿czyzn jak u kobiet. Wp³ywa miêdzy 0,5% a 1,0% doros³ych w ogólnej populacji Pó³nocnej Ameryki, ale zdiagnozowano u oko³o 10% przypadków klinicznych pacjentów ambulatoryjnych.
Diagnoza

Wiele osĂłb wykazuje pewne unikajÂące zachowaĂą w jednym punkcie lub innego w Âżyciu. Okazjonalne uczucia zwÂątpienia i strachu w nowych i nieznanych relacji spoÂłecznych lub osobistych nie sÂą niczym niezwykÂłym, ani nie sÂą niezdrowe, poniewaÂż te sytuacje mogÂą wywoÂłaĂŚ poczucie nieadekwatnoÂści i chcÂą ukryĂŚ kontaktĂłw spoÂłecznych nawet w wiĂŞkszoÂści osĂłb pewnych siebie. PrzykÂładem moÂże byĂŚ niespokojny hesitancy nowego imigranta w kraju z innego jĂŞzyka i obyczajĂłw obcych. UnikajÂące cechy uwaÂżane sÂą za speÂłniajÂące kryteria diagnostyczne dla zaburzeĂą osobowoÂści tylko wtedy, gdy: zaczynamy mieĂŚ dÂługoterminowy negatywny wpÂływ na poszkodowanego; wiodÂącÂą do upoÂśledzenia funkcji, znacznie zmieniajÂąc zawodowÂą wybĂłr lub styl Âżycia, lub w inny sposĂłb wpÂływajÂąc jakoÂści Âżycia; i spowodowaĂŚ znaczÂące emocjonalne.

Unikaj¹ce zaburzenie osobowoœci mo¿e wystêpowaÌ w po³¹czeniu z innymi fobiami spo³ecznymi, nastroju i zaburzeù lêkowych i zaburzeù osobowoœci. Diagnoza mo¿e byÌ skomplikowane przez fakt, ¿e unikaj¹ce zaburzenia osobowoœci albo mo¿e byÌ przyczyn¹ lub skutek innych zaburzeù nastroju i lêkowych. Na przyk³ad osoby, które cierpi¹ z powodu zaburzeù depresyjnych mog¹ zacz¹Ì wycofaÌ siê z sytuacji spo³ecznych i uczuÌ doœwiadczenie bezwartoœciowoœci, objawy, które s¹ równie¿ znacz¹ce cechy unikaj¹ce zaburzenia osobowoœci. Z drugiej strony, niepewnoœci i izolacji, które s¹ objawy unikaj¹ce zaburzenia osobowoœci mo¿e wywo³aÌ uczucia depresji.

Charakterystyka unikaj¹ce zaburzenie osobowoœci mog¹ przypominaÌ te w obu Schizoid i schizotypowe zaburzenia osobowoœci. Osoby posiadaj¹ce jakiekolwiek z tych zaburzeù s¹ podatne na izolacjê spo³eczn¹. Ci, z rozpoznaniem zaburzeù osobowoœci unikowej, jednak ró¿ni¹ siê od tych z zaburzeniami schizoidalnej lub schizotypowe, bo chc¹ mieÌ relacje z innymi, ale zapobiegaÌ ich spo³ecznych niedoskona³oœci. Osoby ze zdiagnozowan¹ schizoidalne i schizotypowe zaburzeù osobowoœci, z drugiej strony, zazwyczaj wol¹ izolacji spo³ecznej.

Zaburzenia osobowoœci s¹ zwykle diagnozowane po pe³nym historii medycznej i wywiad z pacjentem. Chocia¿ nie istniej¹ ¿adne badania laboratoryjne dla zaburzeù osobowoœci, lekarz mo¿e podaÌ pacjentowi badanie fizykalne, aby wykluczyÌ mo¿liwoœÌ, ¿e ogólny stan zdrowia wp³ywa na zachowanie pacjenta. Na przyk³ad, osoby z zaburzeniami przewodu pokarmowego mo¿e unikn¹Ì towarzyskich w obawie przed nag³ym atakiem biegunki lub potrzeby wymiotowaÌ. Jeœli rozmowa z pacjentem sugeruje diagnozê unikaj¹ce zaburzenie osobowoœci, lekarz mo¿e podaÌ diagnostycznego kwestionariusz lub inny rodzaj narzêdzia oceny.